Het werk hangt er sinds afgelopen winter. Papier, zo’n vijftig bij zeventig centimeter. Wie wel eens werk van Hamid El Kanbouhi heeft gezien, zal het onmiddellijk herkennen. Ogenschijnlijk simpele lijnen en kleurvlakken, veel contrasten, voorgrond, achtergrond, mensen: El Kanbouhi annexeert de werkelijkheid, gebruikt een alledaags beeld, en maakt het zich eigen. Hij kijkt goed voor hij kiest.

Het groen is het eerste dat opvalt, het zweeft op je af, en vrijwel direct komen er twee gedaantes uit naar voren. Een vrouw en een jongen. Ze zitten op een bankje, dicht bij elkaar. De voeten van de jongen lijken boven de grond te zweven, een subtiele manier om het leeftijdsverschil tussen de twee extra te benadrukken. De vrouw heeft een tas op haar schoot. Ze heeft iets in haar hand waar beiden hun aandacht op richten.

Waar kijken ze naar? Een telefoonscherm. Natuurlijk, iedereen kijkt tegenwoordig naar een scherm. (Kijken hoe iemand kijkt – een thema; wij op onze beurt kijken ook, opnieuw, en anders nu, omdat er iets over te schrijven is.)

Het lijkt of de een de ander iets laat zien, iets voordoet. Je bent geneigd te denken dat de jongen de vrouw iets uitlegt. ‘Kijkt u maar, mevrouw, zo werkt het, het is echt heel eenvoudig.’ Maar het kan net zo goed andersom zijn. Het doet er uiteindelijk ook niet toe. Waar het om gaat is dat deze twee mensen samen zijn, zich tot elkaar verhouden, en zich, in ieder geval voor dit moment, met elkaar verbonden weten.

El Kanbouhi werkt heel trefzeker. Alsof hij het beeld al helemaal af in zijn hoofd heeft, of naar een foto of een schets werkt – dat moeten we hem vragen, zeggen we tegen elkaar – en hij de voorstelling en de achtergrond er zo, in een paar minuten, op zet. Misschien is dat in dit geval zo, maar het geldt zeker niet voor al het werk van. El Kanbouhi. Op foto’s van zijn atelier is te zien hoe hij aan verschillende doeken tegelijk werkt, grote vlakken zijn nog wit. Dat laat ruimte voor het idee dat zijn werk ook gradueel tot stand komt.

Terug naar het beeld. Dat is in de eerste plaats teder. De handeling, de houding van de karakters, de suggestie dat er buiten het doek niets is, dat er alleen dat bankje is. Een jongen en een vrouw. Er is niet veel voor nodig om genegenheid te veronderstellen. Veel werk van El Kanbouhi ademt die sfeer. Het zijn schilderijen die een arm om je heen slaan. El Kanbouhi laat zien dat we allemaal mensen zijn, allemaal even veel.

Yasmina Aboutaleb en Martijn Simons

Prijzen:

A5 – € 750
A 4 – € 900
zonder lijst – € 1900
50x 70 in lijst – € 2000
Grote werken op doek 200×150 cm – vanaf € 9000